Voordat de Amerikaanse arts Salk in 1954 het vaccin tegen polio had gevonden was deze ziekte dodelijk. Vooral kinderen waren het slachtoffer. De enige manier om deze verlammende ziekte te doorstaan was verpleegd te worden in een groot beademingsapparaat. Phillips maakte in de jaren vijftig van de vorige eeuw zogenaamde ijzeren longen waarin patiënten soms wel weken moesten doorbrengen. Zo'n behandeling is vergelijkbaar met wat coronapatiënten moeten doorstaan op de IC's. In tegenstelling tot polio wachten we nog op een vaccin voor covid-19.
Ontdek het verhaal van de ijzeren long in de video:
In de loop van de twintigste eeuw zijn machines steeds vaker de functies gaan overnemen van haperende organen of lichaamsdelen. Wie niet meer zelfstandig kon ademhalen belandde in de ijzeren long. De ijzeren long werd gebruikt om poliopatiënten in leven te houden. Via de deur in de zijkant werd de patiënt in de ijzeren long gelegd en kon de verpleegkundige de machine in voor de dagelijkse verzorging van de patiënt. De oude video laat het gebruik van het apparaat zien. De patiënt lag met het hoofd buitenboord op een kussen, op een rubberen mat en kon via spiegels wat om zich heen kijken. Aangezien de cabine door de drukwisselingen respectabele krachten (tot verscheidene tonnen aan toe) moest doorstaan, was de constructie gelast uit 1,5 mm dikke staalplaten.
De ijzeren long is eigenlijk een drukkamer waar de zieke vanaf zijn nek in lag. Een blaasbalg deed de luchtdruk afwisselend stijgen en dalen. De borstkas van de patiënt werd daardoor ingedrukt en kon daarna weer uitzetten. Zo werd het in- en uitademen kunstmatig op gang gehouden totdat de patiënt het ‘buiten’ zelf weer kon overnemen. Dit kon weken tot maanden duren.
